Pumunta sa nilalaman

Connie Francis

Mula sa Wikipedia, ang malayang ensiklopedya
Connie Francis
Si Francis noong 1961
Si Francis noong 1961
Kabatiran
Pangalan noong ipinanganakConcetta Rosa Maria Franconero[1]
Kapanganakan (1937-12-12) 12 Disyembre 1937 (edad 86)[2]
Newark, New Jersey, U.S.
Genre
Trabaho
  • Singer
  • actress
Instrumento
Taong aktibo1943–kasalukuyan
Label
WebsiteOfficial site

Si Concetta Rosa Maria Franconero (ipinanganak noong 12 Disyembre 1937),[2] mas kilala bilang Connie Francis, ay isang American pop singer, dating artista, at top-charting na babaeng bokalista noong huling bahagi ng 1950s at unang bahagi ng 1960. Bagaman ang kanyang tagumpay sa tsart ay humina sa ikalawang kalahati ng 1960s, nanatiling isang nangungunang draw ng konsiyerto si Francis.

Talambuhay

[baguhin | baguhin ang wikitext]

1937–1955: Maagang buhay at unang pagpapakita

[baguhin | baguhin ang wikitext]

Si Francis ay ipinanganak sa isang pamilyang Italyano-Amerikano sa kapitbahay ng Ironbound ng Newark, New Jersey, ang unang anak nina George at Ida (née Ferrari-di Vito) Franconero, na ginugol ang kanyang mga unang taon sa Crown Heights, Brooklyn area (Utica Avenue / St. Marks Avenue) bago lumipat ang pamilya sa New Jersey.[3]

Lumalaki sa isang kapitbahayan ng Italyano-Hudyo, naging matatas sa Francis ang Yiddish, na humantong sa kanya upang magrekord ng mga kanta sa Yiddish at Hebrew.[3][4]

Sa kanyang autobiography Who's Sorry Now? nai-publish noong 1984, naalala ni Francis na hinihikayat siya ng kanyang ama na lumitaw nang regular sa mga paligsahan sa talento, paligsahan, at iba pang mga kapistahan sa kapitbahayan mula sa edad na apat bilang isang mang-aawit at manlalaro ng akordyon.

Nag-aral si Francis sa Newark Arts High School noong 1951 at 1952. Lumipat siya at ang kanyang pamilya sa Belleville, New Jersey, kung saan nagtapos si Francis bilang salutatorian mula sa Belleville High School Class ng 1955.[5][6]

Sa panahong ito, nagpatuloy ang pagganap ni Francis sa mga kapistahan ng kapitbahayan at mga palabas sa talento (ang ilan ay na-broadcast sa telebisyon), na kahalili ay lumilitaw bilang Concetta Franconero at Connie Franconero. Sa ilalim ng huli pangalan, siya din ay lumitaw sa NBC's variety show Startime Kids pagitan ng 1953 at 1955.[3]

Sa panahon ng pag-eensayo para sa kanyang hitsura sa Arthur Godfrey's Talent Scouts, pinayuhan ni Francis si Godfrey na baguhin ang kanyang pangalan sa entablado kay Connie Francis alang-alang sa madaling pagbigkas. Sinabi din sa kanya ni Godfrey na ihulog ang akordyon - payo na masayang sinusunod niya, dahil nagsimula siyang kamuhian ang malaki at mabibigat na instrumento.[3] Sa parehong oras, si Francis ay kumuha ng trabaho bilang isang mang-aawit sa mga tala ng demonstrasyon, na nagdala ng hindi pinakawalan na mga kanta sa atensyon ng mga itinatag na mang-aawit at / o kanilang pamamahala na kasunod na pipili o tatanggihan upang maitala ang mga ito para sa isang propesyonal na rekord ng komersyal.[7]

1955–1957: Pagrekord ng kontrata at isang serye ng mga pagkabigo sa komersyo

[baguhin | baguhin ang wikitext]

Noong 1955, nagpalabas sa hangin ang Startime Kids. Noong Mayo ng parehong taon,[8] George Franconero Sr. at ang manager ni Francis na si George Scheck ay nagtipon ng pera para sa isang sesyon ng recording ng apat na mga kanta na inaasahan nilang ibenta sa isang pangunahing kumpanya ng rekord sa ilalim ng sariling pangalan ni Francis. Sa wakas, kahit na nagpasya ang MGM Records na mag-sign ng isang kontrata sa kanya, ito ay dahil sa isang track na naitala niya, "Freddy", ay naging pangalan ng anak ng isang co-executive ng kumpanya, si Harry A. Meyerson, na naisip ng kantang ito bilang isang magandang regalo sa kaarawan. Samakatuwid, "Freddy" ay pinakawalan bilang unang solong Francis, na naging isang pagkabigo sa komersyo, tulad ng pagsunod sa walong sensilyo na solo.[3]

Sa kabila ng mga kabiguang ito, tinanggap si Francis upang irekord ang mga vocal para sa "pag-awit" ng eksena ng Tuesday Weld sa pelikulang Rock, Rock, Rock, at para kay Freda Holloway noong 1957 Warner Brothers rock and roll movie na Jamboree.[9]

Noong taglagas ng 1957, nasisiyahan si Francis sa kanyang unang tagumpay sa tsart sa isang solong duet na naitala niya kasama si Marvin Rainwater: "The Majesty of Love", kasama ang "You, My Darlin 'You" bilang B-side, na umakyat sa bilang 93 sa ang Billboard Hot 100.[10] Sa paglaon, ang solong nagbenta ng higit sa isang milyong mga kopya.[7]

1957–1959: Huling pagkakataon at tagumpay

[baguhin | baguhin ang wikitext]

Gayunpaman, ang kanyang menor de edad na tagumpay sa tsart ay huli na para sa kanyang record label - Ang kontrata sa pagtatala ni Francis ay binubuo ng sampung solo na solong solo at isang solong duet. Kahit na ang tagumpay ay sa wakas ay nagmula sa "The Majesty of Love", sinabi kay Francis ng MGM Records na ang kanyang kontrata ay hindi na mare-update pagkatapos ng kanyang huling solo solo.

Isinasaalang-alang ni Francis ang isang karera sa medisina at tatanggap na sana ng apat na taong iskolarsip na inaalok sa New York University . Ano ang naging pangwakas na sesyon niya sa pagrekord para sa MGM noong 2 Oktubre 1957 kasama si Joe Lipman at ang kanyang orchestra,[8] naitala niya ang isang bersyon ng pabalat ng kantang 1923 na "Who's Sorry Now?" Na isinulat nina Bert Kalmar at Harry Ruby. Sinabi ni Francis na naitala niya ito sa pagpupumilit ng kanyang ama, na kumbinsido na may posibilidad itong maging isang hit dahil ito ay isang awit na alam na ng mga matatanda at ang mga tinedyer ay sasayaw kung mayroon itong kontemporaryong pag-aayos.[11]

Si Francis, na hindi nagustuhan ang kanta at pinagtatalunan tungkol dito sa kanyang ama, ay naantala ang pagtatala ng dalawa pang mga kanta sa panahon ng sesyon, na sa palagay niya, walang natitirang oras sa patuloy na pagpapatakbo ng tape ng tape.[12] Gayunman, iginiit ng kanyang ama, at kung kailan nagrekord ang "Who's Sorry Now?" ay natapos, ilang segundo lamang ang natitira sa tape.[3]

Ang solong tila hindi napansin tulad ng lahat ng nakaraang mga paglabas, tulad ng hinulaang ni Francis, ngunit noong 1 Enero 1958, ito ay debut sa Dick Clark's American Bandstand, at noong Pebrero 15 ng parehong taon, isinagawa ito ni Francis sa unang yugto ng The Saturday Night Beechnut Show, na host din ni Clark. Sa kalagitnaan ng taon, higit sa isang milyong kopya ang naibenta, at si Francis ay biglang inilunsad sa buong mundo na bituin. Noong Abril 1958, "Sino ang Paumanhin Ngayon?" naabot ang bilang 1 sa UK Singles Chart at numero 4 sa US.[13] Sa susunod na apat na taon, si Francis ay binoto bilang "Best Female Vocalist" ng mga manonood ng American Bandstand.[3]

Tulad ng ipinaliwanag ni Connie Francis sa bawat kanyang konsyerto, nagsimula siyang maghanap ng bagong hit kaagad pagkatapos ng tagumpay ng "Who's Sorry Now?" mula noong binago ng MGM Records ang kanyang kontrata. Matapos ang kamag-anak na kabiguan ng mga follow-up na solo na "Humihingi ako ng Paumanhin Pinag iiyak Ka" (na tumigil sa No. 36) at "Heartaches" (hindi na nakapag-tsart man), nakilala ni Francis sina Neil Sedaka at Howard Greenfield, na kumanta ng maraming mga ballad na isinulat nila para sa kanya. Matapos ang ilang oras, nagsimulang magsulat si Francis sa kanyang talaarawan habang pinatugtog ng mga manunulat ng kanta ang huli sa kanilang mga ballada. Pagkatapos, sinabi sa kanila ni Francis na isinasaalang-alang niya ang kanilang mga balada na masyadong intelektwal at sopistikado para sa batang henerasyon at humiling ng isang mas buhay na kanta. Hinimok ni Greenfield si Sedaka na kumanta ng isang awiting isinulat nila kaninang umaga na nasa isip ng the Shepherd Sisters. Nagprotesta si Sedaka na uinsulto si Francis, ngunit sinabi ni Greenfield na dahil galit siya sa lahat ng iba pang mga kanta na kanilang ginanap, wala silang mawawala. Ginampanan ni Sedaka ang "Stupid Cupid." Nang matapos siya, inanunsyo ni Francis na pinatugtog lamang niya ang kanyang bagong hit song. Nagpatuloy ito upang maabot ang bilang 14 sa tsart ng Billboard at ito ang kanyang pangalawang numero 1 sa UK.[13]

Ang tagumpay ng "Stupid Cupid" ay nagpanumbalik ng momentum sa charter career ni Francis, at naabot niya ang nangungunang 40 sa US ng isang karagdagang walong beses sa natitirang 1950s.[13] Nagawa niyang gumawa ng higit pang mga hit sa pamamagitan ng pagtakip sa maraming mas lumang mga kanta, tulad ng "My Happiness" (numero 2 sa Hot 100) at "Among My Souvenirs" (bilang 7), pati na rin ang pagganap ng kanyang sariling mga orihinal na kanta. Noong 1959, nakakuha siya ng dalawang gintong tala para sa isang hit na may dalwang panig: sa A-side, "Lipstick on Your Collar" (bilang 5), at sa panig ng B, "Frankie" (bilang 9).

1959–1973: Internasyonal na bituin sa pagrekord

[baguhin | baguhin ang wikitext]

Kasunod sa isa pang ideya mula sa kanyang ama, naglakbay si Francis sa London noong Agosto 1959[8] upang magrekord ng isang Italyano na album sa sikat na Abbey Road Studios ng EMI.[7] Pinamagatang Connie Francis Sings Italian Favorites, ang album ay inilabas noong Nobyembre 1959. Hindi nagtagal ay ipinasok nito ang mga tsart ng album kung saan nanatili ito sa loob ng 81 linggo, na tumataas sa bilang 4. Hanggang ngayon, ito pa rin ang pinakamatagumpay na album ni Francis. ang "Mama," ang solong kinuha mula sa album, umabot sa bilang 8 sa Estados Unidos at numero 2 sa United Kingdom.[14]

Kasunod sa tagumpay na ito, naitala ni Francis ang pitong iba pang mga album ng "mga paborito" sa pagitan ng 1960 at 1964, kabilang ang Jewish, German, at Irish, bukod sa iba pa. Ang mga album na ito ay minarkahan ang paglipat ni Francis mula sa musikang rock 'n' roll na nakatuon sa kabataan patungo sa musikang pang-nasa hustong gulang, na napagtanto ni George Franconero, Sr. na kinakailangan kung ang kanyang anak na babae ay nais na ituloy ang isang matagumpay na matagal na karera sa musika.

Gayunpaman, nagpatuloy si Francis sa pag-record ng mga walang kapareha na naglalayong merkado na nakatuon sa kabataan. Kabilang sa kanyang nangungunang sampung hit sa Hot 100 ay ang "Breakin' in a Brand New Broken Heart" (1961, bilang 7), "When the Boy in Your Arms (Is the Boy in Your Heart)" (1961, number 10), "Second Hand Love" (1962, number 7), at "Where the Boys Are" (1961, number 4).[13] Ang huli ay naging kanyang signature tune at naging theme song din ng unang galaw ni Francis na may parehong pangalan. Ipinakilala din ng pelikula ang konsepto ng spring break, dahil ang dating nakakaantok na bayan ng Fort Lauderdale ay naging hotspot para sa mga mag-aaral sa kolehiyo sa kanilang bakasyon sa tagsibol matapos ang tagumpay ng pelikula.

Ang tagumpay ng "Connie Francis Sings Italian Favorites" noong huling bahagi ng 1959/unang bahagi ng 1960 ay humantong Francis na maging isa sa mga unang artista ng Amerika na regular na naitala sa ibang mga wika. Susundan siya ng iba pang mga pangunahing bituin sa pagrekord sa British at Amerikano kasama sina Wanda Jackson, Cliff Richard, Petula Clark, Brenda Lee, the Supremes, Peggy March, Pat Boone, Lesley Gore, the Beatles at Johnny Cash, bukod sa marami pa. Sa kanyang autobiography, nabanggit ni Francis na sa mga unang taon ng kanyang karera, ang hadlang sa wika sa ilang mga bansa sa Europa ay pinahihirapan ang kanyang mga kanta na magkaroon ng airplay, lalo na sa Alemanya.

Ginamit ni Francis ang mga pagmuni-muni na ito bilang batayan para sa kanyang pag-record noong Abril 1960, "Everybody's Somebody's Fool" na magpapatuloy na maging unang solong ng isang babaeng artist na nangunguna sa Hot 100.[15] Ang beteranong lyricist na si Ralph Maria Siegel ay nagsulat ng isang hanay ng mga liriko sa Aleman, na pinangalanang "Die Liebe ist ein seltsames Spiel", na, pagkatapos ng ilang alitan sa pagitan ni Francis at ng kanyang mga executive ng MGM, ay naitala at pinakawalan.[3] Ang kanta ay umakyat sa bilang 3 sa West Germany.[16]

Hanggang sa kanyang numero 7 sa mga tsart ng US, "Many Tears Ago", kalaunan noong 1960 nang magsimulang magrekord si Francis ng mga bersyon ng pabalat ng kanyang sariling mga kanta sa mga banyagang wika bukod sa Aleman. Sa mga sumunod na taon, pinalaki niya ang kanyang recording portfolio hanggang sa 15 mga wika. Kumanta rin siya sa Romanian habang live na pagganap sa edisyon ng Cerbul de Aur ng 1970 sa Brașov, Romania. Si Francis ay hindi matatas sa lahat ng mga wikang ito at kailangan niyang malaman ang mga kanta ng wikang banyaga sa pamamagitan ng tunog. Ipinaliwanag ni Francis sa isang panayam sa telebisyon noong 1961 na siya ay matatas sa Espanyol at Italyano, ngunit palaging may tagasalin sa malapit upang matiyak na ang naisalin niyang mga liriko at lalo na ang kanyang pagbigkas ay wastong wasto hangga't maaari.

Sa kalagayan ng " Die Liebe ist ein seltsames Spiel ", nasisiyahan si Francis sa kanyang pinakadakilang tagumpay sa labas ng Estados Unidos. Noong 1960s, ang kanyang mga kanta ay hindi lamang nangunguna sa mga tsart sa maraming mga bansa sa buong mundo, ngunit siya rin ay binoto bilang bilang na mang-aawit sa higit sa 10 mga bansa. Noong 1960, pinangalanan siya na pinakatanyag na artista sa Europa, sa kauna-unahang pagkakataon na ang isang hindi taga-Europa ay nakatanggap ng karangalang ito. Mula kalagitnaan ng 1961 hanggang kalagitnaan ng 1963, sinara ng Radio Luxembourg ang mga broadcast sa bawat araw sa "Panahon na upang Sabihin Magandang Gabi", isang awiting naitala ni Francis lalo na para sa hangaring ito at kung saan ay hindi opisyal na inilabas hanggang noong 1996.[17]

Ang walang katapusang katanyagan ni Francis sa ibang bansa ay humantong sa kanya sa pagkakaroon ng mga special sa telebisyon sa maraming mga bansa sa buong mundo, tulad ng Britain, Germany, Spain at Italy. Kahit na sa kasagsagan ng Cold War, ang musika ni Francis ay tinanggap nang mabuti sa mga bansa ng Iron Curtain, at ang ilan sa kanyang mga recording ay ginawang magagamit sa mga tatak ng record na pagmamay-ari ng estado tulad ng Melodiya sa dating Soviet Union at sa Jugoton sa dating Yugoslavia,[17] kahit na ito ay karaniwang kaalaman na ang rock 'n' roll ay lubos na minasdan sa mga bansa ng Silangan na bloke.

Sa US, si Connie Francis ay nagkaroon ng pangatlong numero unong hit noong 1962: "Don't Break the Heart That Loves You", at ang tagumpay niya ay humantong sa MGM na bigyan siya ng kumpletong kalayaan upang pumili ng alinmang mga kanta ang nais niyang i-record.[7]

Ang unang aklat na autobiograpiko ni Francis na, For Every Young Heart, ay nai-publish noong 1963. Noong Hulyo 3 ng parehong taon, naglaro siya ng isang Royal Performance Performance para kay Queen Elizabeth II sa Alhambra Theatre sa Glasgow, Scotland. Sa kasagsagan ng Digmaang Vietnam noong 1967, si Connie Francis ay gumanap para sa mga tropang US.[18][19] Madalas na naaalala ni Francis ang kuwentong ito sa pagpapakilala sa "God Bless America" sa kanyang live na mga konsyerto.

Dahil sa pagbabago ng mga kalakaran sa unang bahagi at kalagitnaan ng 1960s, lalo na ang British Invasion, ang tagumpay sa tsart success Francis sa Billboard Hot 100 ay nagsimulang humina pagkalipas ng 1963. Napunta siya sa kanyang huling nangungunang sampung hit, "Vacation", noong 1962. Ang bilang ng mga walang kapareha ni Francis ay nagpatuloy na maabot ang nangungunang 40 sa US Hot 100 hanggang kalagitnaan ng 1960, kasama ang kanyang huling top-40 na entry noong 1964 na kanyang cover na bersyon ng "Be Anything (but Be Mine)", isang 1952 na kanta pinasikat ng mang-aawit / bandleader na si Eddy Howard. Sa kabila ng kanyang pagtanggi sa tagumpay sa Hot 100, nanatiling nangungunang draw ng konsiyerto si Francis, at ang kanyang mga walang asawa - na sumusunod na ngayon sa isang mas matandang istilo - ay nagmamarka sa pinakamataas na quarter ng Billboard Adult Contemporary (AC) Charts at kung minsan ay naabot sa Billboard's Country Charts. Samakatuwid, natamasa ni Francis ang matagumpay na tagumpay sa tsart sa US hanggang sa naubos ang kanyang kontrata sa MGM Records noong 1969.[14]

Noong 1965, lumahok si Connie Francis sa edisyon ng taong iyon ng taunang San Remo Festival, kung saan ang kasosyo sa koponan na si Gigliola Cinquetti at ipinakita niya ang "Ho bisogno di vederti", na natapos sa bilang 5 ng pangwakas na pagraranggo.

Connie Francis c. 1970

Si Francis ay bumalik sa San Remo noong 1967 upang ipakita ang "Canta Ragazzina" kasama ang kanyang kasosyo sa koponan na si Bobby Solo.[20] Gayunpaman, sa US, "Time Alone Will Tell", ang bersyon ng pabalat ni Francis ng panalong entry ng San Remo noong 1967 na "Non pensare a me" na ipinakita nina Iva Zanicchi at Claudio Villa, na nag-una sa numero 94 sa Hot 100 ng Billboard at sa bilang 14 sa Billboard's AC charts.[14]

Noong 1973, bumalik si Francis sa recording studio, pinutol ang "(Should I) Tie a Yellow Ribbon Round the Old Oak Tree?", B / w "Paint the Rain" sa GSF Records. Ang sagot na ito ng kanta sa "Tie a Yellow Ribbon Round the Old Oak Tree" ni Tony Orlando & Dawn ay bumula sa ilalim ng mga tsart. Ang proyekto ng pagtatala ng isang bersyon ng Aleman, bagaman, ay nanatiling hindi natapos.[8][21][22]

1974–1981: Trahedya at pagbabalik

[baguhin | baguhin ang wikitext]

Matapos ang kanyang katamtamang tagumpay sa "(Dapat ko bang) Magkabit ng isang Dilaw na Laso sa Pag-ikot ng Lumang Puno ng Oak?" Nagsimulang regular na muling gumanap si Francis. Habang lumalabas sa Westbury Music Fair sa New York, noong 8 Nobyembre 1974, ginahasa si Francis sa Jerico Turnpike Howard Johnson's Lodge sa Jerico, New York, at halos mabulutan sa ilalim ng bigat ng isang mabibigat na kutson na itinapon sa kanya ng salarin.[23] Kasunod nito ay inakusahan niya ang chain ng motel dahil sa pagkabigo na magbigay ng sapat na seguridad at nag-ulat na nanalo ng $ 2.5 milyon na paghuhusga,[24] sa oras na isa sa pinakamalalaking gayong hatol sa kasaysayan, na humantong sa isang reporma sa seguridad ng hotel. Ang kanyang nanggahasa ay hindi kailanman natagpuan.[25] Sa mga taon pagkatapos ng insidente, si Francis ay nalungkot, na kumukuha ng hanggang 50 na Darvon na tabletas sa isang araw at bihirang umalis sa kanyang tahanan sa Essex Fells, New Jersey.[26]

Noong 1977, si Francis ay sumailalim sa operasyon sa ilong at tuluyan nang nawala ang kanyang boses. Dumaan pa siya sa tatlong operasyon upang mabawi ang kanyang boses sa pagkanta at hindi makanta sa loob ng apat na taon.[12][18]

Noong 1978, bumalik si Francis sa recording studio upang putulin ang isang album na pinamagatang Who's Happy Now?[27] Ang nangungunang recording sa album na ito ay isang bersyon ng disko ng "Where the Boys Are". Naitala rin niya ang kanta sa wikang Hapon, Italyano, at Espanyol, tulad ng ginawa niya dati sa kanyang orihinal na bersyon ng 1960. Maraming mga kanta mula sa Who's Happy Now? Ang mga sesyon ay kasunod na naitala sa Italyano, Espanyol, Hapones, at Aleman. Ang mga recording ng Espanya at Aleman ay naging kanilang mga album bilang Connie Francis en Español sa Spain at bilang Was ich bin (What I Am) sa Alemanya. Ang lahat ng tatlong mga album at ang mga walang kaparehong culled mula sa kanila ay inilabas sa United Artists Records.

Bumalik si Francis sa recording studio noong 1981 upang putulin ang "Comme ci, comme ça", at "I'm Me Again", na ang huli ay naging pamagat na track ng isang album na nagtatampok ng mga nabanggit na bagong kanta.[28] Ang "I'm Me Again" ang naging huling solong ni Francis upang mag-chart sa mga chart ng AC.[13]

1981–1988: Mas maraming trahedya

[baguhin | baguhin ang wikitext]

Noong 1981, karagdagang trahedya ang naganap kay Francis nang ang kanyang kapatid na si George Franconero, Jr., na siya ay malapit na malapit sa kanya, ay pinatay ng mga hitman ng Mafia.[23][29]

Sa kabila nito, kinuha niya muli ang live na pagganap, kahit na pinahahalagahan ang American Bandstand 30th Anniversary Special Episode, at lumilitaw sa bayan kung saan siya ay ginahasa. Ang bagong nahanap na tagumpay ni Francis ay panandalian lamang, gayunpaman, dahil na-diagnose siya na may manic depression, na muling huminto sa kanyang karera, at nakatuon siya sa maraming mga psychiatric hospital.[30][31][32] Sinubukan ni Francis na magpakamatay noong 1984.

Gayunpaman, noong 1984, nakapag-sulat at nai-publish si Francis ng kanyang autobiography, Who's Sorry Now?, na naging isang New York Times bestseller.

1989 – kasalukuyan: Mamaya sa karera

[baguhin | baguhin ang wikitext]

Noong 1989, ipinagpatuloy ulit ni Francis ang kanyang recording at gumaganap na career. Para sa Malaco Records, naitala ni Francis ang isang dobleng album na pinamagatang Where the Hits Are, na naglalaman ng muling pag-record ng 18 sa kanyang pinakamalaking mga hit, pati na rin ang anim na classics ng dating panahon na si Francis ay laging nais na i-record tulad ng "Are You Lonesome Tonight?" at "Torn Between Two Lovers".

Noong 1992, isang medley ng mga remixed na bersyon ng kanyang pinakamalaking mga hit sa Aleman na na-chart sa Alemanya.[33] Ang isang solong, pinamagatang "Jive, Connie", ay napunta sa pinakamataas na sampung pinakamabentang mga solong taon, na nagdala kay Connie Francis ng prestihiyosong R.SH-Gold award para sa "Pinakamahusay na Pagbalik ng Taon" mula sa R.SH (Maikling para sa "Radio Schleswig-Holstein"), noon ay isa sa pinakamahalagang pribadong istasyon ng radyo ng Alemanya.[34] Ang isang kasunod na album ng pagtitipon ng kanyang pinakamalaking mga hit sa Aleman sa kanilang orihinal na mga bersyon ay matagumpay ding na-release. Dahil dito, naitala ni Francis ang dalawang duet para sa label na German Herzklang (isang subsidiary ng Sony Music Entertainment) kasama si Peter Kraus, na nakatrabaho niya nang maraming beses noong huling bahagi ng 1950s at unang bahagi ng 1960. Ang isang solo na wikang Aleman na album ay dapat na sundin sa Herzklang, ngunit sa kabila ng lahat ng mga kanta na naitala at halo-halong, ang album ay nanatiling hindi pinakawalan.

Noong 1996, inilabas ni Francis ang live na album na The Return Concert: Live at Trump's Castle.[35] Sa taon ding iyon, pinakawalan din niya ang With Love To Buddy, isang album ng pagkilala sa mga kanta na pinasikat ng yumaong si Buddy Holly.

Noong huling bahagi ng Disyembre 2004, pinuno ni Francis ang Las Vegas sa kauna-unahang pagkakataon mula pa noong 1989.[18] Noong Marso at Oktubre 2007, gumanap si Francis sa mga sold-out na crowd sa Castro Theatre sa San Francisco.[36] Nagpakita siya sa konsyerto sa Maynila, Pilipinas, noong Valentine's Day 2008.[37]

Noong 2010, lumitaw din siya sa Las Vegas Hilton kasama si Dionne Warwick, isang palabas na nasingil bilang "Eric Floyd's Grand Divas of Stage".[38]

Noong Disyembre 2017, pinakawalan ni Francis ang kanyang pinakabagong autobiography, Among My Souvenir.[2]

Trabaho

[baguhin | baguhin ang wikitext]

Mga genre ng musikal

[baguhin | baguhin ang wikitext]

Habang ang kanyang mga walang asawa ay pinananatiling nasa dating tunog ng araw tulad ng rock 'n' roll, mga bagong bagay na kanta, pag-ikot, mga ballad ng sulo, o tunog ng grupo ng mga batang babae na nilikha ng alumni ng Brill Building na sina Ellie Greenwich at Jeff Barry, Francis' kinakatawan siya ng mga album sa iba't ibang mga istilo, mula sa R & B, vocal jazz, at country hanggang sa mga pamantayan ng Broadway, musika ng mga bata, waltze, spiritual music, schlager music, tradisyonal mula sa iba`t ibang mga pangkat-etniko na kinakatawan sa US, at mga piling kanta mula sa mga sikat na songwriter ng ang araw, tulad ng Burt Bacharach at Hal David, o Les Reed.

Pagkilala

[baguhin | baguhin ang wikitext]

Noong 2001, "Who's Sorry Now?" ay pinangalanang isa sa mga Songs of the Century.[39]

Ang isang karatulang "Connie Francis Court" ay ipinakita sa sulok ng Greylock Parkway at Forest Street sa Belleville, New Jersey, malapit sa bahay kung saan siya lumaki.[40]

Mga Sanggunian

[baguhin | baguhin ang wikitext]
  1. ↑ Bronson, Fred (2003) The Billboard Book of Number One Hits. Billboard Books. Retrieved July 11, 2020.
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 Thomas, Nick. "Tinseltown Talks: The roller-coaster life of Connie Francis Naka-arkibo 2021-07-17 sa Wayback Machine.", Burlington County Times. December 10, 2017. Retrieved July 8, 2020.
  3. ↑ 3.0 3.1 3.2 3.3 3.4 3.5 3.6 3.7 Connie Francis: Who's Sorry Now? (Autobiography), St. Martin's Press, 1984, ISBN 0-312-87088-4
  4. ↑ Liner notes of the original 1960 album Connie Francis Sings Jewish Favorites
  5. ↑ "OLD SCHOOL TIES" The Miami Herald, January 10, 1985. Accessed August 18, 2008
  6. ↑ A Brief History Naka-arkibo 2008-04-19 sa Wayback Machine. Newark Arts High School. Retrieved August 10, 2008.
  7. ↑ 7.0 7.1 7.2 7.3 William Ruhlmann: Connie Francis 1955–1959, companion book to 5 CD Boxed Set White Sox, Pink Lipstick… and Stupid Cupid, Bear Family Records BCD 16 616 EI, Hambergen (Germany) 1993
  8. ↑ 8.0 8.1 8.2 8.3 Ron Roberts: Connie Francis Discography 1955–1973 [kailangang linawin] Maling banggit (Invalid na <ref> tag; maraming beses na binigyang-kahulugan ang pangalang "Roberts" na may iba't ibang nilalaman); $2
  9. ↑ "Connie Francis: Something for Everybody", Billboard. January 21, 1967. p. MGM-24. Retrieved July 11, 2020.
  10. ↑ Warner, Jay (2008). Notable Moments of Women in Music. Hal Leonard Corporation. p. 79. Retrieved July 12, 2020.
  11. ↑ Dachs, David (10 Mayo 1959). "The Story Behind Those Golden Records". Rome News-Tribune. Nakuha noong 19 Nobyembre 2010.{{cite news}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
  12. ↑ 12.0 12.1 Freeman, Paul. "Connie Francis: She will survive!", The Mercury News. October 13, 2010. Retrieved July 9, 2020.
  13. ↑ 13.0 13.1 13.2 13.3 13.4 Connie Francis Top Songs, MusicVF.com. Retrieved March 10, 2021.
  14. ↑ 14.0 14.1 14.2 Souvenirs, Companion Booklet to 4 CD Boxed Set "Souvenirs", Polydor (New York) 1995, Cat.-No. 314 533 382-2
  15. ↑ Leading Ladies: A Look at Women's No. 1 Success in the Hot 100's History
  16. ↑ Connie Francis - Die Liebe ist ein seltsames Spiel, norwegiancharts.com. Retrieved March 10, 2021.
  17. ↑ 17.0 17.1 Ron Roberts: Connie Francis 1960–1962, companion book to 5 CD Boxed Set "Kissin', Twistin', Goin' Where the Boys Are", Bear Family Records BCD 16 826 EI, Hambergen (Germany) 1996
  18. ↑ 18.0 18.1 18.2 "Not Sorry Now", Las Vegas Sun. December 23, 2004. Retrieved July 9, 2020.
  19. ↑ Voger, Mark. "Where the boys were: Connie Francis recalls Vietnam trip", NJ.com. November 7, 2013. Retrieved July 9, 2020.
  20. ↑ "Key Tradesters Invade As Opening Bell Sounds at Festival", Billboard. January 28, 1967. p. 64. Retrieved July 7, 2020.
  21. ↑ Richard Weize: Connie Francis, companion book to 8 LP Boxed Set "Connie Francis in Deutschland", Bear Family Records BFX 15 305, Hambergen/Vollersode (Germany) 1988
  22. ↑ Jan Feddersen: Connie Francis, companion book to 5 CD Boxed Set "Lass mir die bunten Träume", Bear Family Records BCD 15 786 AH, Hambergen (Germany) 1994
  23. ↑ 23.0 23.1 Connie Francis: Who's Sorry Now? (Autobiography), St. Martin's Press, 1984, ISBN 0-312-87088-4ISBN 0-312-87088-4
  24. ↑ Clayton W. Barrows – Tom Powers, Introduction to Management in the Hospitality Industry (9th edition), John Wiley & Sons, Inc., Hoboken, New Jersey, 2009, pg. 319
  25. ↑ "CNN.com – Transcripts". CNN. Pebrero 7, 2001.{{cite news}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
  26. ↑ Robertson, Nan. "CONNIE FRANCIS: COMEBACK TRAIL AFTER 7 LOST YEARS", The New York Times, November 9, 1981. Accessed December 26, 2016. "The rape snapped all connection with the outside world. She plummeted into depression, lying in bed for months at a time, watching television, venturing outside her house in Essex Fells, N.J., only to visit her secretary, Anne Fusari, nearby and watch more television."
  27. ↑ "UA Head Warns of Increased S-O-R & Wide Discounting", Billboard. September 23, 1978. p. 83. Retrieved March 10, 2021.
  28. ↑ "I'm Me Again--Silver Anniversary Album - Connie Francis", AllMusic. Retrieved March 10, 2021.
  29. ↑ Narvaez, Alfonso a (7 Marso 1981). "Two Kill a Jersey Man Who Gave Testimony on Mobster Activities" – sa pamamagitan ni/ng NYTimes.com.{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
  30. ↑ "Connie Francis Put in Mental Hospital at Request of Police", United Press International. January 2, 1986. Retrieved July 7, 2020.
  31. ↑ Oppelaar, Justin. "Francis sues Universal Music", Variety. March 11, 2002. Retrieved July 7, 2020.
  32. ↑ "Singer Francis sues over rape scenes", BBC News. March 12, 2002. Retrieved July 7, 2020.
  33. ↑ Sinclair, David. "Global Music Pulse", Billboard. July 4, 1992. p. 42. Retrieved July 14, 2020.
  34. ↑ "German website on the History of R.SH". Rsh-history.de. Inarkibo mula sa orihinal noong 2016-01-06. Nakuha noong 2012-12-07.{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
  35. ↑ "The Return Concert: Live at Trump's Castle - Connie Francis", AllMusic. Retrieved March 10, 2021.
  36. ↑ Chonin, Neva. "The crowd loves Connie Francis", San Francisco Chronicle. March 6, 2007. Retrieved July 14, 2020.
  37. ↑ Dimaculangan, Jocelyn. "Connie Francis performs at Araneta Coliseum on Valentine's Day", Philippine Entertainment Portal. February 13, 2008. Retrieved July 14, 2020.
  38. ↑ "Connie Francis & Dionne Warwick Shows Draw Record Crowds to Las Vegas Hilton Naka-arkibo 2021-05-12 sa Wayback Machine.", Vegas News. June 10, 2010. Retrieved July 14, 2020.
  39. ↑ Mosiello, Laura; Reynolds, Susan (2009). The Portable Italian Mamma: Guilt, Pasta, and When Are You Giving Me Grandchildren?. Simon and Schuster. Retrieved July 7, 2020.
  40. ↑ Bondy, Halley (Oktubre 22, 2009). "Belleville to honor hometown girl, the resilient Connie Francis". The Star-Ledger. nj.com. Nakuha noong Hulyo 15, 2012.{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link)

 

[baguhin | baguhin ang wikitext]
  • Opisyal na website</img>
  • Connie Francis sa IMDb
  • The Work of Claus Ogerman Naka-arkibo 2020-01-30 sa Wayback Machine., isang larawan sa discography na nagpapakita ng mga album at walang kapareha, kasama ang mga larawan ng studio at kumpletong mga tala ng liner na ididokumento ang gawain ni Francis noong 1960 kasama ang arranger / conductor na ito.
  • Baltimore Net Radio —Mga tampok sa isang oras na lingguhang programa sa radio sa internet na streaming sa buong mundo, na nakatuon sa musika ni Connie Francis: "A Visit with Connie Francis" Huwebes mula 3: 00–4: 00 pm NYT, na may mga muling pag-broadcast ayon sa iskedyul ng programa
Kinuha sa "https://tl.wikipedia.org/w/index.php?title=Connie_Francis&oldid=2126770"